Πατριωτικό Μέτωπο: Το πλαίσιο πολιτικής σκέψης, για τη συγκρότηση του Κινήματος.

ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΩΡΑ: Μια ελληνική πρόταση για Έλληνες

Οι καιροί “ου μενετοί”…

Η Ελλάδα μας: Με την τρισχιλιετή της ιστορία, πατρίδα της διανόησης, του πολιτισμού, των τεχνών και των επιστημών. Του Σωκράτη, του Αριστοφάνη, του Φειδία του Πυθαγόρα. Πατρίδα των γενναίων, των ηρώων, της αυτοθυσίας, των μαχητών. Του Λεωνίδα, του Κολοκοτρώνη, του Μεγαλέξανδρου της Εθνικής Αντίστασης. Αλλά και πατρίδα του Εφιάλτη, του Πηλίου Γούση, της ΟΠΛΑ, των Ταγματασφαλιτών. ....

Μάχες του Μαραθώνα, Θερμοπύλες, Γαυγάμηλα, Κιούγκι, Δερβενάκια, Μπιζάνι, Άγιοι Σαράντα, Γοργοπόταμος. Αλλά και Πεντηκονταετής Πόλεμος, Άκτιο, Κερκόπορτα, Μικρασιατική Καταστροφή, Εμφύλιος. Δάφνινα και αγκάθινα στεφάνια που εναλλάχθηκαν μέσα στο διάβα των αιώνων στο μέτωπο των γενιών που πέρασαν, αφήνοντας τα κοκαλάκια τους να λευκαίνουν την κάθε σπιθαμή αυτής της γωνιάς της χερσονήσου του Αίμου. Αυτής της γης που για μια ακόμη φορά μας κοιτά απορημένα, μπροστά στην νέα «γενική οπισθοχώρηση» της γενιάς μας. Παγκοσμιοποίηση, ισοπέδωση αρχών και αξιών, αναξιόπιστος πολιτικός λόγος, πολιτική εκπόρνευση, και το χειρότερο από όλα: Μελετημένη-μεθοδευμένη σταδιακή αλλαγή των εθνικών και πολιτισμικών χαρακτηριστικών ενός λαού που πλήρωσε με τα ακριβότερα των τιμημάτων το δικαίωμά του να βιώνει και να πορεύεται με αξιοπρέπεια. Και μέσα σε αυτό τον πολύπλοκο καμβά, ένας λαός παραζαλισμένος από την ταχύτητα των αλληλοαναιρούμενων πληροφοριών, χαμένος μέσα στις ανασφάλειές του, τις φοβίες απώλειας προκατασκευασμένων αναγκών. Ένας λαός που προσπαθεί να ισορροπήσει σε «δύο βάρκες», κρατώντας στην ίδια μασχάλη το ανεκπλήρωτο όνειρο της εθνικής του ολοκλήρωσης και αυτό της κατάκτησης της μερίδας από την πίττα του ασήμαντου. Όλα φαίνονται να υποθηκεύονται και να αναιρούνται. Οι επιταγές για αξιοπρέπεια των κοντινών μας προγόνων που δεν υπέγραψαν τη δήλωση του σφαγέα Μουσταφά Κεμάλ, κόντρα στην ατέρμονη, επίπλαστη αναγκαιότητα κατάκτησης μιας «ευμάρειας», η οποία, εν πολλοίς μοιάζει με την άκρη του ουράνιου τόξου, που όλο φαίνεται πως φτάνει και ποτέ δεν πιάνεται. Οι λυσσαλέες μάχες των Μακεδόνων αγωνιστών του βάλτου για λευτεριά, κόντρα στην σαφώς πια διαφαινόμενη κιονορτοποίηση του μακεδονικού κάμπου που  «χωρίς περίσκεψη και αιδώ», στήνουν οι οικονομικές συμμορίες του αθηνοκεντρικού κράτους. Ακόμη, η αδυσώπητη αίσθηση πως αυτός ο τόπος, γεννάει πια μόνο οσφυοκάμπτες, χαρτογιακάδες και έναν «μαστροπό λαό», που σαν σημαντικότερο «όραμα» θέτει την εύνοια της «θεάς τύχης», μέσα από το διαρκώς διογκούμενο στημένο παιχνίδι των πολλαπλών «συνταγών» ευτυχίας του κρατικομαφιόζικου τζόγου. Μιας νεολαίας που αναζητά την δικαίωση των υπαρξιακών της αγωνιών, μέσα στην δηλητηριασμένη ατμόσφαιρα της «γκλαμουριάς» των κάθε λογής «προαγωγών» της τηλεοπτικής show business, ξεχασμένη στο «φραπόγαλο» και στην ενατένιση ενός μέλλοντος-τούνελ, που κανένα φως στο βάθος του δεν διακρίνεται. Ενός συνδικαλιστικού-κοινωνικού κινήματος που οχυρωμένο πίσω από συντεχνιακά «κεκτημένα», παραπαίει ταλαντευόμενο μεταξύ των θεσμικών του αναζητήσεων και των επιλογών της όπως-όπως κάλυψης ιδιοτελών μικροσυμφερόντων. Μιας ταλάντευσης που ως κύρια παρενέργεια επιφέρει την έντονη αίσθηση «πολιτισμικής ναυτίας» ακόμη και στους διαχειριστές του κατ’ επίφαση αυτού κινήματος. Και τέλος, ενός .....

Η συνέχεια εδώ