«Ιωάννης Ρώσσος»

Δύο ώρες περίπου προσευχόταν κλαίγοντας ό κ. Κων/νος Πολυχρονίου, ανώτερος κρατικός υπάλληλος μπροστά στή Λάρνακα τοϋ Όσίου. Φορούσε πιζάμες καί ένα ταξί τόν περίμενε στήν Βορεινή πύλη της Εκκλησίας. Όταν τελείωσε τή μυστική του συνομιλία μέ τόν Όσιο, ξεκίνησε μέ άργά βήματα, σέρνοντας τίς παντόφλες στό δάπεδο καί προχωρούσε πρός τήν έξοδο. Τόν σταματήσαμε γιά λίγο, άν θά ήθελε νά μας πεϊ γιατί έκλαιγε τόση ώρα, γιατί δέν ήταν ντυμένος κανονικά άφοϋ ήρθε στήν Εκκλησία καί άν επιθυμούσε νά τού δώσουμε δωμάτιο στόν ξενώνα νά αναπαυθεί λίγο. ....

- Όχι πάτερ, μέ ξεκούρασε γιά πολλά χρόνια ό “Αγιος, αυτός ό μεγάλος καί θαυματουργός γιατρός πού υπηρετείτε. Σήμερα τό πρωί στόν «Ευαγγελισμό», στό Νοσοκομείο, ήρθε ή γυναίκα μου νά μέ δει. “Εχει περάσει δεκαετία καί πλέον νά σταθώ όρθιος όπως μέ βλέπετε τώρα. Μία χρόνια πάθηση τού νευρικού συστήματος καί μία αρρώστια πού είχα περάσει μοϋ έφεραν αναπηρία τόση πού έχασα τή θέση μου, πήρα πρόωρα σύνταξη καί οδηγήθηκα στά Νοσοκομεία γιατί μετά τό δεύτερο χρόνο είχα πάνω άπό 80% παράλυση τών κάτω άκρων. Ή παράλυση, ή κακή ψυχολογική κατάσταση, ή πρόωρη έξοδος μου άπό τή δραστηριότητα τής ζωής μέ οδηγούσαν σέ μαρασμό, σχεδόν στό θάνατο.

Σήμερα, λοιπόν, τό πρωί ή γυναίκα μου ήρθε στό Νοσοκομείο, με βρήκε νά κοιμάμαι, δέν μέ ξύπνησε, παρά κάθησε δίπλα στό κρεβάτι μου σέ μιά καρέκλα. Γιά λίγα δευτερόλεπτα τήν πήρε ό ΰπνος. Βλέπει σέ όνειρο της ότι στό διπλανό θάλαμο γινόταν επισκεπτήριο γιατρών. Ανάμεσα τους ήταν ένας άγνωστος ξένος γιατρός. Τόν πλησιάζει ή γυναίκα μου καί του λέγει: Γιατρέ μου, είσθε ξένος; Σάς βλέπω γιά πρώτη φορά στό Νοσοκομείο. Σάς παρακαλώ στό διπλανό θάλαμο έχω τόν άνδρα μου πάνω άπό δέκα χρόνια παράλυτο. Οί γιατροί μοϋ έχουν πει τήν αλήθεια ότι χάνω τό σύντροφο μου. Χάνω τό στήριγμα μου. Θά πεθάνει ό σύζυγος μου. Ελάτε, γιατρέ μου, νά τόν δείτε, νά τοϋ δώσετε κουράγιο, νά μάς πήτε κάτι καί σεις.

- Πήγαινε, κυρία μου, περίμενε, θά δώ καί τό σύζυγο σου.

Ναί, γιατρέ μου, πέστε μου τό όνομα σας, νά σάς περιμένω.

- Ιωάννης Ρώσσος, τής άπαντα. Ξυπνάει, πετιέται άπό τό κάθισμα της! Μέ

βλέπει πού προσπαθώ μόνος μου, στηριγμένος στους αγκώνες μου, νά σηκωθώ.

Βοήθησε με, γυναίκα, τής λέγω, κάποιος μέ κρατάει άπ’ τίς μασχάλες καί μέ σηκώνει, βοήθησε καί σύ. Σηκώθηκα, πάτησα στό έδαφος, όταν τά κλάματα τής γυναίκας μου είχαν φέρει γύρω μας γιατρούς καί βοηθητικό προσωπικό. Ό υπεύθυνος γιατρός τοϋ τμήματος, ένας πιστός χριστιανός, συγκλονίζεται άπό τή διήγηση της συζύγου μου καί προτρέπει: Κύριε Πολυχρονίου δπως είσαι, μή ζητάς, νά αλλάξεις τίς πιζάμες σου, φύγετε, πάρτε ταξί στήν είσοδο τοϋ Νοσοκομείου καί πηγαίνετε στό Πνευματικό θεραπευτήριο στήν Εκκλησία τοϋ Αγίου Ιωάννου τοϋ Ρώσσου, πού είναι στήν καταπράσινη κοιλάδα τοϋ Προκοπίου τής Ευβοίας, όπου καί ολόκληρο τό ιερό του Λείψανο. Πηγαίνετε, πέστε τό μεγάλο σας ευχαριστώ καί γυρίστε γιά τό εξιτήριο πού αυτή τή φορά – σπάνια βέβαια, – τό υπογράφει όχι γιατρός άλλά ένας “Αγιος! Καί σάν χριστιανός καί σάν επιστήμονας ό,τι είπα τό πιστεύω. Πάνω άπό τήν επιστήμη μας είναι ή παντοδυναμία τοϋ Θεού καί των Αγίων του. Αυτά μάς είπε, πάτερ. Αυτά βλέπετε. Δώστε μας καί σεις τήν ευλογία σας.

Αυτά είπε, αυτά είδαμε άπό τόν ευλογημένο αυτό άνθρωπο πού μέ τά κλάματα του (οί άνδρες γιά νά κλάψουν πρέπει κάτι τό πολύ σοβαρό νά συμβαίνει) έλεγε στόν “Αγιο εκείνο τό «ευχαριστώ» πού είναι πρόθυμοι νά τό πουν όσοι άρρωστοι στά Νοσοκομεία, στά παντός είδους Νοσηλευτικά Ιδρύματα καί “Ασυλα ανιάτων περιμένουν κάποιον “Αγγελο, κάποιον “Αγιο, τόν Ίδιο τόν Κύριο νά ταράξει τά νερά γιά νά μπουν σ’ αυτό τό μυστήριο πού λέγεται θαυματουργική θεραπεία, πού όντως γίνεται κατά καιρούς σέ ασθενείς πού ό Θεός επιλέγει μέ τά δικά του κριτήρια, σχεδόν άγνωστα σέ μάς.

22-2-84

Πηγή: Ιερέως Ιωάννου Βερνέζου, Βίος και Νέα θαύματα του Οσίου Ιωάννου του Ρώσσου, Ιερό Προσκύνημα Οσίου Ιωάννου του Ρώσσου, Προκόπι Εύβοιας 1998 (σελ. 83-85)

vatopaidi.wordpress.com

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2011/05/blog-post_1807.html#ixzz1NvF5WRHV