Οι επικίνδυνοι και ύποπτοι χειρισμοί της ΕΕ και οι κυρώσεις εναντίον της Τεχεράνης

Ανύπαρκτες οι εξαγωγές ιρανικού αερίου στην Ευρώπη.

 

Πού στοχεύουν οι αρχές της ΕΕ;
Σοβαρό έλλειμμα αξιοπιστίας εμφανίζεται να έχει η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, και κατ’ επέκταση η Ε.Ε. στο σύνολο της, μετά την ακατανόητη απόφαση της Ε.Ε. την προηγούμενη Δευτέρα, στο πλαίσιο λήψης νέων σκληρών μέτρων κατά της Τεχεράνης να απαγορεύσει εξαγωγές ιρανικού φυσικού αερίου στις χώρες της Ε.Ε.

Πιο συγκεκριμένα, επικαλούμενοι την κατάφωρη παραβίαση των διεθνών υποχρεώσεων από την πλευρά του ιρανικού καθεστώτος αναφορικά με το πυρηνικό του πρόγραμμα, οι Ευρωπαίοι υπουργοί Εξωτερικών, κατά τη σύνοδό τους στο Λουξεμβούργο, αποφάσισαν πρόσθετα περιοριστικά μέτρα στον τραπεζικό τομέα, το εμπόριο, την ενέργεια και τις μεταφορές. Όπως ανακοίνωσε ο Γερμανός ΥΠΕΞ Γκίντο Βεστερβέλε, αποφασίστηκε η απαγόρευση εισαγωγής ιρανικού φυσικού αερίου από τα κράτη-μέλη. Οι «27» απαγόρευσαν και τιςεξαγωγές «γραφίτη, μετάλλων, λογισμικού βιομηχανικών εφαρμογών» και έθεσαν περιοριστικά μέτρα στον τομέα της ναυπηγικής βιομηχανίας».
Όμως, για όποιον γνωρίζει στοιχειωδώς την ενεργειακή κατάσταση στην Ευρωπαϊκή Ένωση και με ποιό τρόπο προμηθεύεται ενέργεια και από πού εισάγει πετρέλαιο, φυσικό αέριο και ηλεκτρισμό είναι ξεκάθαρο ότι λόγω περιορισμού του δικτύου αγωγών μεταφοράς ούτε ένα κυβικό μέτρο ιρανικού αερίου δεν μπορεί να φθάσει τις ευρωπαϊκές αγορές. Γιατί απλούστατα δεν υπάρχει αγωγός που να συνδέει το δίκτυο της Τουρκίας, με τον οποίο είναι συνδεδεμένο το ιρανικό δίκτυο, με τις κυρίως ευρωπαϊκές αγορές˙ ούτε μέσω των Ανατολικών Βαλκανίων αλλά, ούτε μέσω Ελλάδος και Αδριατικής. Αυτό είναι και το διακύβευμα εξάλλου του Νοτίου Διαδρόμου, με στόχο την μεταφορά κασπιανού αερίου μέσω Τουρκίας προς Ευρώπη, όπου τόσο φαιά ουσία, όσο και εκατομμύρια ευρώ και χιλιάδες αεροπορικών μιλίων έχουν επενδυθεί από τους ιθύνοντες των Βρυξελλών και τις ενδιαφερόμενες εταιρείες.

Ως γνωστό, η μόνη χώρα της Ε.Ε. η οποία είναι συνδεδεμένη με αγωγό με την Τουρκία, μέσω του Ελληνό – Τουρκικού Ιnterconnector, είναι η Ελλάδα, η οποία προμηθεύεται 0,75 bcm αερίου κατ’ έτος από το Αζερμπαϊτζάν, και όχι από το Ιράν. Το αέριο αυτό το προμηθεύεται η ΔΕΠΑ μέσω σύμβασης της με την κρατική εταιρεία αγωγών της Τουρκίας, την BOTAS, το οποίο όπως αναφέρει η σχετική σύμβαση in black and white (σε περίπτωση που έχουν αχρωματοψία οι αξιωματούχοι των Βρυξελλών) είναι αζέρικης προέλευσης. Αυτό έχει την σημασία του καθότι η Τουρκία βάσει σύμβασης με την Τεχεράνη από το 2005 εισάγει περί τα 8.0 bcm ιρανικού αερίου μέσω του αγωγού Tabriz- Erzurum. Όμως η Τουρκία δεν είναι χώρα μέλος της Ε.Ε. και άρα η απαγόρευση της Ε.Ε. δεν ισχύει. Καιως εκ τούτου το ερώτημα που εύλογα τίθεται από κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο είναι προς ποιον τελικά απευθύνεται η νέα κύρωση της Ε.Ε.
Ασφαλώς όχι προς στην Ελλάδα, αλλά ούτε προς την Τουρκία, αλλά και προς ουδένα άλλο κράτος, αφού είναι επίσης γνωστό ότι το Ιράν δεν διαθέτει εξαγωγική δυνατότητα υγροποιημένου αερίου, LNG. Ορισμένοι, μίλησαν περί συμβολικής κίνησης εκ μέρους της Ε.Ε. Όμως και σε αυτή την περίπτωση τέτοιου είδους κινήσεις έχουν μάλλον αρνητικό αντίκτυπο εάν υποθέσουμε ότι η Ε.Ε. και η υπεύθυνη της διπλωματίας της Λαίδη Κάθρην Άστον είναι ειλικρινείς ως προς τις προθέσεις τους, δηλαδή να ενθαρρύνουν τον διάλογο της «Ομάδας Επαφής» με την Τεχεράνη για τον έλεγχο του πυρηνικού της προγράμματος.
Αλλά και εάν υποθέσουμε ότι με την κίνηση της αυτή η Ε.Ε. επιθυμεί να επιβάλλει embargo στις ιρανικές εξαγωγές φυσικού αερίου προς την Τουρκία, οι οποίες καλύπτουν περίπου το 19% των ετήσιων αναγκών της (2011) τότε η γείτονας δεν θα έχει άλλη επιλογή από το ν’ αυξήσει τις εισαγωγές της από την Ρωσία η οποία είναι η μόνη χώρα προμηθευτής που διαθέτει επαρκή εφεδρική ικανότητα. Για επιπλέον εισαγωγές αερίου από το Αζερμπαϊτζάν απ’ όπου η Τουρκία εισάγει 6.0 bcm τον χρόνο ούτε λόγος να γίνεται καθότι η παραγωγική του δυναμικότητα θεωρείται ήδη κορεσμένη. Όμως το να ωθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση την Τουρκία να αυξήσει τις εισαγωγές αερίου από την Ρωσία δεν συνάδει με την εκπεφρασμένη πολιτική της για διαφοροποίηση του ευρωπαϊκού ενεργειακού ισοζυγίου και την μείωση της εξάρτησης της Ευρώπης από τις εισαγωγές αερίου από την Gazprom, η οποία ως γνωστό καλύπτει περίπου το 30% των αναγκών της Ε.Ε. σε αέριο.

Εάν όμως επιμείνει η Ε.Ε. στην παράλογη απαίτηση για embargo στις ιρανικές εξαγωγές αερίου προς την Τουρκία – με το έωλο επιχείρημα ότι θεωρητικά μπορούν κάποια μόρια να βρουν τον δρόμο τους προς την Ελλάδα και μέσω Έβρου να περάσουν τα ελληνοτουρκικά σύνορα ως λαθρομετανάστες – τότε η Άγκυρα δεν θα μείνει με σταυρωμένα τα χέρια. Η αντίδραση της αναμένεται μάλλον οξεία και δεν αποκλείεται να στείλει τον λογαριασμό στις Βρυξέλλες καθότι το ρωσικό αέριο, το οποίο θα υποχρεωθεί ν’ αγοράσει σε μεγαλύτερες ποσότητες, είναι τουλάχιστον τρεις φορές πιο ακριβό από το ιρανικό.
Εν όψει των ανωτέρω τραγελαφικών εξελίξεων διερωτώμεθα εάν οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι αξίζουν πραγματικά τους παχυλούς μισθούς τους, που αν όχι τίποτε άλλο είναι ιδιαίτερα προκλητικοί εν όψει της διογκούμενης ανεργίας στην Ε.Ε. Παράλληλα όμως με την συμπεριφορά τους αυτή εμφανίζονται όχι μόνο ανιστόρητοι, απληροφόρητοι και τεχνοκρατικά ανεπαρκείς αλλά επιπλέον δίδουν την αλγεινή εντύπωση ότι εξυπηρετούν πρωτίστως τα συμφέροντα των ΗΠΑ και όχι της Ευρώπης, τους σκοπούς και στόχους της οποίας υποτίθεται ότι υπηρετούν.
kostasxan.blogspot.gr