Όχι Α. Σαμαρά. Ο πρωθυπουργός ΔΕΝ είναι η πιο δύσκολη δουλειά στον κόσμο.

Σ.Σ. Δεν πρέπει να παραπονιέται και να στήνει τις κάμερες για να τον δουν που δουλεύει Σάββατο. Είναι σαν να μας λένε οι πρωταθλητές των διαφόρων αθλημάτων ότι προπονούνται και Σάββατο.

«Αυτή είναι η πιο δύσκολη δουλειά στον κόσμο. Είναι ένα βάσανο». Διαβάζοντας ξανά και ξανά την δήλωση του πρωθυπουργού στους NYT μου ήρθε στο μυαλό η «δουλειά» που θεωρώ μεγαλύτερο βάσανο από όλες: Η ανεργία. Όσοι έχουν περάσει μεγάλα χρονικά διαστήματα χωρίς εργασία ή ψάχνουν τώρα για δουλειά καταλαβαίνουν τι ακριβώς εννοώ.

Είναι η πιο κουραστική κατάσταση από ψυχολογικής απόψεως, σίγουρα μετά την ασθένεια, ακόμα και από την «πιο δύσκολη δουλειά του κόσμου» στην οποία μπορεί να περιπέσει ο άνθρωπος. Ακόμα και αν σου έχουν εξασφαλίσει τροφή και στέγη, ακόμα και αν έχεις όλη την μέρα δική σου, η ανεργία σε κάνει να την σκέφτεσαι όλες τις ώρες που είσαι ξύπνιος. Σε βάζει σε μια διαδικασία να γεμίσεις τον χρόνο σου, ακόμα και με το πιο ανούσιο χόμπι μόνο και μόνο για να μην νιώσεις το κενό που σου αφήνει η έλλειψη εργασίας.

Στο τέλος της ημέρας αν και δεν έχεις κάνεις τίποτα ουσιαστικά αισθάνεσαι εξαντλημένος. Μερικές φορές σαν να έσκαβες για ώρες. Η κούραση σου μπορεί να είναι καθαρά ψυχολογική όμως παραλύει τους μυς. Υπάρχουν στιγμές που δεν μπορείς καν να σηκώσεις το τηλέφωνο ή βαριέσαι ακόμα και να πας μέχρι το ψυγείο. Σαν να έχεις βαρίδια στα πόδια. Σαν θανατοποινίτης που περιμένει να το εκτελέσουν. «Αυτό θα είναι το τελευταίο σάντουιτς για σήμερα που θα φάω άνεργος και αύριο θα βρω δουλειά». Νομίζεις.

Μετά οι μέρες γίνονται εβδομάδες μετά μήνες και στο τέλος χρόνια. Στο τέλος ακόμα και ο κύκλος που κάνεις με το στυλό γύρω από τις πιθανές αγγελίες που μπορεί να σου εξασφαλίσουν μια θέση εργασία σε εξουθενώνει.

Είναι λοιπόν, γεμάτη η Ελλάδα σήμερα από τέτοιους «εργαζόμενους» που κάνουν την χειρότερη «δουλειά» του κόσμου. Μια δουλειά εξουθενωτική αν βάλεις και την προσποίηση «ότι όλα θα πάνε καλά», τον ρόλο που παίζει ο καθένας από αυτούς καθημερινά, ηθοποιία ερασιτέχνη και ανεργία, αν βάλεις και την σκέψη «όλα είναι σκατά εκεί έξω σήμερα» στο τέλος δίνεις αναρρωτική μόνος σου στον ίδιο σου τον εαυτό.

Ο πρωθυπουργός είναι σε μια θέση που ήθελε.

Το πάθος του για αυτή τη δουλειά από νεαρή ηλικία (Πολιτική Άνοιξη) έδειχνε ότι την ήθελε με κάθε τίμημα. Ότι αγαπούσε την θέση του πρωθυπουργού και της εξουσίας. Τελικά έγινε αυτό που ήθελε. Κάνει κάτι που θέλει σε μια Ελλάδα γεμάτη ανέργους που όχι μόνο δεν μπορούν να βρουν δουλειά πάνω σε αυτό που αγαπάνε, αλλά δεν μπορούν καν να βρουν την δουλειά. Είναι τυχερός λοιπόν. Δεν πρέπει να παραπονιέται στις συνεντεύξεις. Ούτε να στήνει τις κάμερες για να τον δουν που δουλεύει Σάββατο. Είναι σαν να μας λένε οι πρωταθλητές των διαφόρων αθλημάτων ότι προπονούνται και Σάββατο.

Εκτός από τις απαιτήσεις πρωταθλητή που έχει η πρωθυπουργία μιας χώρας αυτό που κάνει το παράπονο του εκτός πραγματικότητας, είναι το παράδειγμα του Γιώργου Παπανδρέου. Μετά το τέλος της θητείας του αν και δεν θεωρήθηκε πετυχημένη βρήκε αμέσως εργασία στο Πανεπιστήμιο.Η ζωή εκεί έξω φαίνεται ότι είναι ευκολότερη για ένα πρωθυπουργό που θα χάσει την θέση του παρά για ένα απλό εργαζόμενο. Ας μην παραπονιέται λοιπόν ο κύριος Σαμαράς για τίποτα.

L1 κείμενα από Lifo.gr