Απλά ευρωπαϊκά μαθήματα !!!

Σε τελική ανάλυση, επειδή “ουδέν κακόν αμιγές καλού”, η όλη ιστορία με την Κύπρο μάς έμαθε μερικά πολύ σημαντικά πράγματα. Για την ακρίβεια, μας θύμισε μερικά πράγματα που, έτσι κι αλλοιώς, οφείλαμε να τα έχουμε κατά νου αλλά φοβάμαι ότι τα είχαμε ξεχάσει.Έτσι, λοιπόν, μάθαμε ή ξαναθυμηθήκαμε με οδυνηρό τρόπο ότι:

(α) Η αστική “δημοκρατία” δεν έχει αδιέξοδα. Το Γιούρογκρουπ ζητάει από την κυπριακή κυβέρνηση να επιβάλει… χαράτσι στις καταθέσεις σε ποσοστό 6,6%-9,9%. Η κυπριακή βουλή συνέρχεται και καταψηφίζει το μέτρο, το οποίο δεν αποσπά ούτε μία θετική ψήφο. Αδιέξοδο; Ε, όχι δα! Υπάρχουν αδιέξοδα στην “δημοκρατία”; Αφού η βουλή είπε όχι στο 9,9%, ρίχνουμε στο κεφάλι των κυπρίων ένα 40% μαζί με μπόλικη σάλτσα (π.χ. διάλυση μιας τράπεζας κλπ) δίχως να την ρωτήσουμε. Μη ξεχνάμε ότι ούτε η δική μας βουλή ρωτήθηκε όταν οι ηγέτες μας καλούσαν την τρόικα πριν τρία χρόνια.
(β) Το ταμιευτήριο συνιστά επένδυση. Αυτό δεν το είχαμε ακούσει μέχρι τώρα αλλά για όλα υπάρχει η πρώτη φορά. Ποιός το φανταζόταν ότι η κυρά-Κούλα η καθαρίστρια, η οποία συνηθίζει να μη καταναλώνει ολόκληρο τον μισθό της κάθε μήνα, είναι επενδύτρια; Κι αφού είναι επενδύτρια, είναι λογικό να επωμίζεται και ρίσκα. Στην εποχή τής παγκοσμιοποίησης και της αποχαλίνωσης του καπιταλισμού, δεν επιτρέπεται να υπάρχουν εγγυημένες επενδύσεις. Έχει δίκιο η Κομμισσιόν και κακώς δεν το είχαμε αντιληφθεί ως τώρα.
(γ) Όλα τα ζώα είναι ίσα αλλά μερικά είναι πιο ίσα από τα άλλα. Καιρός να ξαναθυμηθούμε την διάσημη οργουελική ρήση. Το λέω επειδή μερικοί-μερικοί τσίνισαν με τα μέτρα που πάρθηκαν για τις κυπριακές τράπεζες και έσπευσαν να παρατηρήσουν ότι και οι τράπεζες του Λουξεμβούργου ή της Μάλτας κάνουν τα ίδια και χειρότερα. Μάγκες, άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουκουβάγιας. Όχι κι η μυλωνού τον άντρα της με τους πραματευτάδες, έτσι; Τί θα το κάνουμε εδώ, δηλαδή; Σάλα-τραπεζαρία, ένα;

(δ) Κρείττον το σιγάν. Ή αλλοιώς, η σιωπή είναι χρυσός (για να θυμηθούμε και τους αρχαίους ημών προγόνους, μετά τον Όργουελ). Αυτό έχει ως αποδέκτες τους προπέτες τού ΣυΡιζΑ, οι οποίοι την έχουν πατήσει κατ’ επανάληψη αλλά μυαλό δεν έχουν βάλει. Την ώρα που εμείς, στηριζόμενοι στην απλή λογική, εκτιμούσαμε ότι το πρώτο μέτρο (εκείνο που απέρριψε η κυπριακή βουλή) δεν βόλευε το κεφάλαιο και στοιχηματίζαμε ότι θα έρχονταν πολύ χειρότερα, η αξιωματική αντιπολίτευση πανηγύριζε για την στάση των κυπρίων και καλούσε την δική μας κυβέρνηση να διδαχτεί από την στάση αυτή. Φυσικά, ο ΣυΡιζΑ εκτέθηκε καραμπινάτα από τις εξελίξεις. Αλλά μήπως ήταν η πρώτη φορά; Οι πανηγυρισμοί για την εκλογή Ολάντ στην Γαλλία δεν ξεχνιούνται, όπως δεν ξεχνιούνται και οι θέσεις του κόμματος για το περιβόητο “σχέδιο Ανάν”, για την οικονομική πολιτική τού Ομπάμα κλπ κλπ κλπ

(ε) Τα περί επαναδιαπραγματευσης του μνημονίου ή απαγκίστρωσης απ’ αυτό, είναι φούμαρα. Οι εξελίξεις στην Κύπρο το αποδεικνύουν περίτρανα. Το κεφάλαιο δεν ορρωδεί προ ουδενός. Είναι αμείλικτο και δεν διαπραγματεύεται τα συμφέροντά του. Όσο η κρίση του βαθαίνει, τόσο θα συσσωρεύει δεινά για τους λαούς. Συνεπώς, τα λογής-λογής μνημόνια δεν συζητιούνται και δεν εξωραΐζονται. Καταργούνται μονομερώς.
(στ) Η “Ε.Ε. των μονοπωλίων” δεν μπορεί ποτέ να γίνει “Ε.Ε. των λαών”. Φυσική συνέχεια του προηγουμένου. Το μαγαζί φτιάχτηκε από το κεφάλαιο και για το κεφάλαιο. Συνεπώς, δεν διαθέτει κάτι που θα μπορούσε να ενδιαφέρει τους λαούς. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι σούπερ-μάρκετ για να μπαίνει ο καθένας και να βρίσκει κάτι που να τον αφορά. Είναι κλειστό κλαμπ για λίγα και εκλεκτά μέλη.
Τούτες τις τελευταίες δέκα ημέρες, λυπάμαι -εκτός από τους κυπρίους- τους υπερασπιστές τού ευρώ και της παραμονής μας πάση θυσία στην ευρωζώνη. Για πρώτη φορά έπαθαν μουγγαμάρα, οι δόλιοι. Βέβαια, κάτι προσπαθούν να ψελλίσουν (ότι π.χ. η Κύπρος θα πάθει χειρότερα αν βγει από το ευρώ) αλλά ό,τι κι αν λένε είναι τόσο ρηχό ώστε προκαλούν τον οίκτο. Και το χειρότερο γι’ αυτούς είναι ότι δεν έχουν να αντιτάξουν τίποτε σ’ εκείνους που, πριν δέκα χρόνια ακριβώς, υποστήριζαν ότι η είσοδος της Κύπρου στην Ε.Ε. θα ήταν καταστροφική.
Για μας, για όλους εμάς που δεν ανήκουμε στο “κλαμπ των ολίγων”, το συμπέρασμα είναι απλό και διάφανο: το οικοδόμημα που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση είναι σάπιο και καμμία αλλαγή διαχειριστού δεν μπορεί να το βελτιώσει ή να το σώσει. Πρέπει να το γκρεμίσουμε. Όσο γρηγορώτερα, τόσο καλύτερα.
paganeli